ေဒၚက်င္ရီ (Daly City) ေလွ်ာက္ထားေသာ ေမးခြန္းမွာ---
ဇာတိႆရ၊ ပုေဗၺနိဝါသ၊ ႏွစ္ဝဉာဏ္အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ
(ဂ) အရွင္ဘုရား ဇာတိႆရဉာဏ္ႏွင့္ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္အေၾကာင္း ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါဘုရား၊ သမထကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားေျပာေတာ့ လူဝင္စားမ်ား ျပန္ေျပာႏုိင္ေသာ ဘဝေဟာင္းႏွင့္ ကမၼ႒ာန္းထုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ဘဝေဟာင္းမ်ားကုိ တစ္ဘဝ, ႏွစ္ဘဝ--- စသည္ျဖင့္ ဘဝေဟာင္း မ်ားစြာကုိ ေျပာျပႏုိင္သည္ဆုိျခင္းမွာ ဆက္စပ္မႈရွိပါသလား ဘုရား?
(ဂ) ဇာတိႆရဉာဏ္ဆုိတာ မိမိျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ ေရွးဘဝကုိ ေအာက္ေမ့ သတိရႏုိင္တဲ့ ဉာဏ္ကုိ ေခၚပါတယ္၊ ထုိဉာဏ္ရသူမ်ားတြင္ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာ အမိဝမ္းထဲကပင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ေမြးဖြားကာစ ပင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ေရွးကမိမိေနခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာအရပ္ကုိ ေတြ႔ျမင္တဲ့အခါ၌ျဖစ္ေစ, အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တဲ့အခါ၌ျဖစ္ေစ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားက မိမိအလုိအေလ်ာက္ မေအာက္ေမ့ ႏုိင္ၾကပဲ တပါးေသာပုဂၢဳိလ္၏ေျပာစကားကုိၾကားသိမွ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ေရွးဘဝတုိ႔ကုိ အစဥ္အတုိင္း ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ အခ်ဳိ႔ပုဂၢဳိလ္မ်ားကမူ ဘဝအစဥ္အတုိင္း မေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကပဲ ခုန္ေက်ာ္၍ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။
ဤကဲ့သုိ႔ ေရွးဘဝကုိ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူမ်ား (ဇာတိႆရဉာဏ္ရသူမ်ား) တြင္ ၁-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၂-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၃-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၄-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၈-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၁၂-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ၁၄-ဘဝ ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ, ဘဝေပါင္း ၅ဝဝ- ေအာက္ေမ့ႏုိင္သူ-လုိ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတြ႔ရွိရတယ္။
ေရွးဘဝတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့ သိျမင္ႏုိင္သူ ေတြးေခၚရွင္ဟု ေခၚတြင္တဲ့ တကၠီပုဂၢဳိလ္ ၄-ဦးတုိ႔တြင္ တစ္ဦးအပါ အဝင္ျဖစ္တဲ့ ဇာတိႆရဉာဏ္ရ ပုဂၢဳိလ္သည္ ေရွးဘဝတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့သိျမင္ႏုိင္သျဖင့္ မိမိျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေရွးဘဝတုိ႔ကုိ အေျခခံကာ “အတၱႏွင့္ေလာကသည္ ၿမဲ၏၊ သတၱဝါတုိ႔သည္သာ တဘဝမွ တဘဝသုိ႔ ေျပာင္းသြား က်င္လည္ၾကရ၏၊ ေသၾကရ၏၊ ျဖစ္ေပၚၾကရ၏၊ အတၱႏွင့္ေလာကသည္ကား ေျမႀကီး ျမင္းမုိရ္ေတာင္ လေနတုိ႔ပမာ အၿမဲတည္ရွိ၏”စသည္ ျဖင့္ ႀကံစည္ေတြးေခၚေလသည္၊ ထုိသုိ႔ႀကံစည္ ေတြးေခၚမႈမွာ မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္သည္။ (ဒီ၊ ႒၊ ၁၊ သီလကၡန္အ႒ကထာ၊ ၉၉)။ မိစၧာဒိ႒ိျဖစ္တဲ့ အဲဒီ ဇာတိႆရတကၠီပုဂၢဳိလ္သည္ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ အတိတ္ ၇-ဘဝ ၈-ဘဝထက္ ပုိမုိ၍ မေအာက္ေမ့ႏုိင္ေၾကာင္း (မ၊ ႒၊ ၄၊ ၁၅။ သံ၊ ႒၊ ၂၊ ၃၁ရ။ မ၊ ဋီ၊ ၃၊ ၂၃၅) တုိ႔၌ လာပါတယ္။
ေရွးဘဝကုိ ေအာက္ေမ့ အမွတ္ရေသာသူတုိ႔တြင္- သာဝတၳိၿမိဳ႔သူ ပတိပူဇိကာအမည္ရွိ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ေမြးဖြားစကပင္ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖစ္ေပၚကာ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ မာလာဘာရီအမည္ရွိ နတ္သားရဲ႔ ဇနီး နတ္သမီးဘဝမွ စုေတကာ လူျဖစ္လာပုံကုိ သိျမင္ရတယ္။ (ဓမၼပဒ၊ ႒၊ ၁၊ ၂၂၉)။
ကုမၼာသပိ႑ိဇာတ္လာ ဘုရားေလာင္း ျဗဟၼဒတ္မင္းသားဟာ သြားႏုိင္စ အ႐ြယ္ကပင္ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖစ္ေပၚ ကာ ဆင္းရဲသားဘဝမွ စုေတၿပီး ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔အား မုေယာမုံ႔ လႉဒါန္းခဲ့တဲ့ ဒါနရဲ႔အက်ဳိးအားျဖင့္ ဒီဘဝ၌ မင္းသားျဖစ္ရပုံကုိ ၾကည္လင္တဲ့ မွန္အျပင္ဝယ္ မ်က္ႏွာရိပ္အလား ထင္ရွားစြာ သိျမင္ရတယ္၊ သူရဲ႔ဇနီးဟာလဲ ကြၽန္မဘဝမွ စုေတကာ ပေစၥကဗုဒၶါအား ဆြမ္းလႉခဲ့တဲ့ ဒါနရဲ႔အက်ဳိးအေနနဲ႔ ဒီဘဝ သာဝတၳိေနျပည္ေတာ္ဝယ္ ေကာသလမင္း၏ သမီးေတာ္ျဖစ္ရပုံကုိ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္ရပါတယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၃၊ ၃၈၆-၃၉၂)။
ဂဂၤါမာလဇာတ္လာ ဘုရားေလာင္း ဥဒယမင္းသားဟာ ကြၽန္အမႈလုပ္ ဘဝမွ စုေတကာ ေန႔ဝက္မွ် ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့တဲ့ သီလကုသုိလ္ေၾကာင့္ ဒီဘဝ မင္းသားျဖစ္ရတာကုိ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ သိျမင္ရတယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၃၊ ၄၂၃-၄၂၄)။
ကဏွဒီပါယနဇာတ္လာ အရွင္အာနႏၵာအေလာင္း မ႑ဗ်ရေသ့ဟာ ‘သူခုိး’လုိ႔ စြပ္စြဲခံရၿပီး တံက်င္လွ်ဳိခံရစဥ္ ဇာတိႆရဉာဏ္ ျဖစ္ေပၚကာ ေရွးဘဝတစ္ခုမွာ ယင္ေကာင္မ်ားကုိ ဖမ္းယူၿပီး ပင္လယ္ကသစ္သားနဲ႔ တံက်င္လွ်ဳိကာ ျပဳခဲ့ဘူးတဲ့ လက္သမားရဲ႔သားဘဝကုိ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ပါတယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၄၊ ၂၉)။
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ဘိကၡဳနီမငယ္တစ္ပါးဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႔ တရားေတာ္ကုိ ၾကားနာေနစဥ္ ဘုရားရွင္ရဲ႔ တင့္တယ္သပၸါယ္တဲ့ ႐ူပကာယေတာ္ကုိ ဖူးျမင္ရ၍ “ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ သံသရာ၌ က်င္လည္ခဲ့ရတဲ့ ငါဟာ ဒီေယာက်္ား ျမတ္ရဲ႔ ဇနီးမယား ျဖစ္ဘူးပါသလား?”လုိ႔ ႀကံစည္စဥ္းစားမိတယ္၊ အဲဒီခဏမွာပင္ အဲဒီဘိကၡဳနီမအား ဇာတိႆရ ဉာဏ္ျဖစ္ေပၚလာကာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုဝယ္ စူဠသုဘဒၵါအမည္နဲ႔ ဘုရားေလာင္း ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႔ ဇနီးငယ္ ဆင္မ ျဖစ္ခဲ့ရတာကုိလည္းေကာင္း, ဆင္မဘဝမွ စုေတၿပီး ဗာရာဏသီျပည္မွာ သုဘဒၵါအမည္နဲ႔ ဗာရာဏသီမင္းရဲ႔ အဂၢမေဟသီ ျဖစ္ခဲ့ရတာကုိ လည္းေကာင္း သိျမင္ခဲ့ပါတယ္၊ ဗာရာဏသီမင္းရဲ႔ အဂၢမေဟသီ သုဘဒၵါျဖစ္စဥ္မွာလဲ ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႔ ဇနီး စူဠသုဘဒၵါ ဆင္မဘဝကုိ သိျမင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၅၊ ၃၇-၄ဝ)။
မူဂပကၡဇာတ္လာ ဘုရားေလာင္းေတမိမင္းသားဟာ တစ္လသားအ႐ြယ္, ခမည္းေတာ္မင္းႀကီးက မိမိရင္ခြင္၌ ထားလ်က္ သူခုိး ၄-ေယာက္အား တရားစီရင္သံကုိ ၾကားရသျဖင့္ လြန္စြာ ေၾကာက္႐ြံ႔ထိတ္လန္႔ကာ “ငါဟာ သူခုိးသတ္ရာ ဒီအိမ္ကုိ ဘယ္ဘဝမွ ေရာက္လာတာလဲ?”လုိ႔ ဆင္ျခင္စဥ္းစားတဲ့အခါ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖစ္ေပၚလာလ်က္ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွ ေသ၍ ေရာက္လာသည္ကုိလည္းေကာင္း, ဆက္လက္ ေအာက္ေမ့တဲ့အခါ ဥႆဒငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္း ရွစ္ေသာင္း ျဖစ္ခဲ့ရပုံကုိလည္းေကာင္း, ဆက္လက္ၿပီး ေအာက္ေမ့တဲ့အခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ အႏွစ္ ၂ဝ-တုိင္တုိင္ မင္းျပဳခဲ့တဲ့ ဘဝကုိလည္းေကာင္း သိျမင္ခဲ့တယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၆၊ ၄)။
လူပုဂၢဳိလ္မ်ားသာ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖင့္ ေရွးဘဝေတြကုိ ေအာက္ေမ့ သိျမင္ႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္၊ တိရစၧာန္မ်ားလဲ ေအာက္ေမ့ သိျမင္ႏုိင္ၾကပါတယ္၊ မတကဘတၱဇာတ္လာ သုိးတစ္ေကာင္ဟာ ဘဝတစ္ခုမွာ ပုဏၰားျဖစ္ၿပီး သုိးတစ္ေကာင္ကုိ သတ္ကာ ‘မတကဘတ္’ေခၚတဲ့ ေသၿပီးသူကုိ ရည္႐ြယ္၍ ယဇ္ပူေဇာ္မႈ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ဘဝ ငါးရာပတ္လုံး ေခါင္းျဖတ္ခံရကာ ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့ ဘဝမ်ားကုိ ေအာက္ေမ့ သိျမင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ (ဇာ၊ ႒၊ ၁၊ ၁၈၃)။
သူငယ္တစ္ေယာက္သည္ မေမြးဖြားမီ အမိဝမ္းတြင္းကပင္ ဇာတိႆရဉာဏ္ျဖစ္ေပၚကာ အစဥ္အတုိင္း မိမိျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏြားဘဝ, ေခြးဘဝ, လင္းေျမြဘဝ, ညီငယ္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသည့္ မိမိမယား၏ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ ညီငယ္၏ သတ္ျဖတ္မႈကုိ ခံခဲ့ရတဲ့ လူ႔ဘဝတုိ႔ကုိ ေအာက္ေမ့ သိျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ (အံ၊ ႒၊ ၂၊ ၁၈၉-၁၉ဝ) ။
အစရွိသျဖင့္ က်မ္းဂန္မ်ားမွ ဇာတ္လမ္းအခ်ဳိ႔ကုိလည္းေကာင္း,
ေငြေလးဆယ္အတြက္ ကြၽဲျဖစ္သလား--- မုံ႐ြာခ႐ုိင္၊ ၿမိဳ႔တစ္ခု၌ ေငြတုိးေပး ေခ်းငွားၿပီး စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ၿဗိတိသွ်ေခတ္တုန္းက ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒီလူႀကီးက လယ္သမားတစ္ဦးထံမွ အေၾကြးေတာင္းတယ္၊ လယ္သမားက အေၾကြးေပးဆပ္ၿပီးေၾကာင္း ေျပာတယ္၊ ေၾကြးရွင္လူႀကီးက မဆပ္ရေသးပါဘူး၊ ဆပ္ပါလုိ႔ အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ “ေၾကြးဆပ္ၿပီးျဖစ္ပါလ်က္ ထပ္ေတာင္းတာျဖစ္လုိ႔ရွိရင္ အဲဒီထပ္ၿပီးဆပ္တဲ့ ေငြေလးဆယ္အတြက္ မင္းအိမ္မွာ ငါကြၽဲျဖစ္ရပါေစ”လုိ႔ က်ိန္ဆုိၿပီး အတင္းေတာင္းေနသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဆင္းရဲသားလယ္ယာသမားက သိလ်က္သားနဲ႔ ေငြေလးဆယ္ထပ္ၿပီး ေပးဆပ္လုိက္ရတယ္။
အဲဒီ ေၾကြးရွင္လူႀကီး ဆုံးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီေၾကြး ၂-ခါဆပ္ရတဲ့ လယ္သမားအိမ္မွာ ကြၽဲကေလးတစ္ေကာင္ ေမြးလာတယ္၊ အဲဒီကြၽဲကေလးကုိ သူ႔ဆရာေၾကြးရွင္လူႀကီးက ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္ယူဆၿပီး အဲဒီ လယ္သမားဆင္းရဲ သားက သူ႔ဆရာကုိ ေရွးက ေခၚေနက်အတုိင္း အဲဒီကြၽဲကေလးကုိ “ဆရာ ဆရာ လာပါ”လုိ႔ ေခၚၾကည့္တယ္။ အဲဒီလုိ႔ ေခၚလုိက္ေတာ့ အဲဒီ ကြၽဲကေလးက လာသတဲ့၊ အဲဒီ လယ္သမားက “သူ႔ေၾကြးရွင္လူႀကီးဟာ သူ႔က်ိန္စာအရ မိမိအိမ္မွာ ကြၽဲလာျဖစ္တယ္” ဆုိတာ ယုံၾကည္ၿပီး ေျပာတယ္၊၊ အဲဒီအခါ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ပစၥည္းရွင္လူၾကီး၏သမီးက သူ႔အေဖ ဂုဏ္အသေရပ်က္ေအာင္ ေျပာတယ္ဆုိၿပီး ႐ုံးမွာ တရားစြဲသတဲ့။
အဲဒီေတာ့ တရားသူႀကီးက ကြၽဲကေလးႏွင့္တကြ တရားလုိ တရားခံ သက္ေသမ်ားပါ အစုံေခၚယူၿပီး စစ္ေဆးတယ္၊ လယ္သမားက အေၾကြးရွင္လူႀကီးကုိ ဆရာလုိ႔ ေခၚေလ့ရွိတဲ့အတုိင္း ကြၽဲကေလးကုိ “ဆရာ လာပါ”လုိ႔ ေခၚလုိက္ေတာ့ ကြၽဲကေလးက အဲဒီလူဆီကုိ လာသတဲ့၊ အေၾကြးရွင္လူႀကီးရဲ႔ သမီးက သူ႔အေဖကုိ ‘ရွိရွိ’လုိ႔ ေခၚေနက်အတုိင္း အဲဒီကြၽဲ ကေလးကုိ “ရွိရွိ လာပါ”လုိ႔ ေခၚလုိက္တဲ့အခါလည္း အဲဒီေခၚတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဆီကုိ လာသတဲ့။ ဒီေတာ့ တရားသူႀကီးက လယ္သမားေျပာတာဟာ ႐ုိးသားစြာ ေျပာတာပဲ လုိ႔ အယုံအၾကည္ရွိၿပီး အမႈကုိ ႐ုပ္သိမ္းလုိက္ပါသတဲ့။
ငၫုိရဲ႔ ဆန္တစ္စလယ္--- ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႔၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ ၁ဝ-မုိင္ခန္႔ ေဝးတဲ့အရပ္မွာ ေခ်ာင္း႐ုိး႐ြာ ဆုိတာ ရွိတယ္၊ အိမ္ေျခ ၄ဝဝ-ခန္႔ရွိတယ္၊ အဲဒီ႐ြာမွာ ငၫုိနဲ႔ ဘဆုိင္ဆုိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကြမ္းထမ္းၿပီး ေရာင္းတဲ့အလုပ္ကုိ လုပ္ၾကတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ကြမ္းေရာင္းရာမွ ျပန္လာတဲ့အခါ ဘဆုိင္မွာ ဆန္ကုန္သြားလုိ႔ ငၫုိထံမွ ဆန္တစ္စလယ္ ေခ်းၿပီး ခ်က္စားရတယ္၊ အဲဒီလုိ စားၿပီးေနာက္ ညဥ့္အခါ လေရာင္ျဖင့္ ျပန္လာၾကရာ လမ္းမွာ ပုိးထိလုိ႔ (ေျမြကုိက္လုိ႔) ဘဆုိင္ဟာ ေသသြားရွာတယ္၊ အဲဒီအခါတုန္းက သူတုိ႔၏အသက္ဟာ ၂ဝ-ေက်ာ္ေလာက္ ရွိဟန္တူပါတယ္၊ ခုႏွစ္ကေတာ့ ၁၂၇ဝ-နဲ႔ ၁၂၈ဝ-အတြင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဘဆုိင္ဟာ ေသၿပီးေတာ့ ငၫုိအိမ္မွာ ၾကက္ျဖစ္ရသတဲ့၊ ဆန္တစ္စလယ္အေၾကြးကုိ စြဲလမ္းၿပီး ေသသြားဟန္တူပါတယ္၊ အဲဒီၾကက္က တုိက္ၾကက္ကေလးမုိ႔ ငၫုိက အျခားလူမ်ားရဲ႔ ၾကက္မ်ားနဲ႔ ၾကက္တုိက္ပြဲလုပ္တယ္၊ ၃-ပြဲ ၃-ႀကိမ္တုိင္ေအာင္ အႏုိင္ရတယ္၊ ၄-ႀကိမ္ေျမာက္ပြဲက်ေတာ့ အျခားၾကက္က အသက္လည္းရင့္ အားအင္လည္း ႀကီးတာနဲ႔ ငၫုိၾကက္က ႐ႈံးတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ငၫုိက ႐ႈံးရမလားဆုိၿပီး စိတ္ဆုိးတာနဲ႔ သူ႔ၾကက္ကုိ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကုိင္ၿပီး ေျမႀကီးမွာ ႐ုိက္လုိက္တယ္၊ မေသမရွင္နဲ႔ အိမ္သယ္လာခဲ့ၿပီး ေရအုိးစင္နား ပစ္ခ်ထားတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငၫုိရဲ႔ႏြားမႀကီးက အဲဒီ ၾကက္ကေလးကုိ နမ္းသြားသတဲ့။
အဲဒီၾကက္ကေလးက ေသၿပီးေတာ့ အဲဒီႏြားမႀကီးဝမ္းထဲမွာ ပဋိသေႏၶေနရတယ္၊ ေမြးလာတဲ့အခါ ႏြားမကေလးျဖစ္ ေနသတဲ့၊ အဲဒီ ႏြားမကေလး အေတာ္အတန္ႀကီးလာတဲ့အခါ ငၫုိရဲ႔မိတ္ေဆြမ်ားက အဲဒီႏြားမကေလးကုိ တန္ဖုိး ၄-က်ပ္ ထားၿပီး ငၫုိပါ သတ္စားၾကသတဲ့၊ အဲဒီလုိသတ္ၿပီး အမဲသားေတြ လွီးျဖတ္ေနတုန္း ေတာင္တြင္းႀကီးမွ စာေရးႀကီးနဲ႔ စာေရးကေတာ္က အဲဒီေနရာ ေရာက္လာၾကတယ္၊ စာေရးကေတာ္က ႏြားမကေလးအား သနားက႐ုဏာသက္ၿပီးေတာ့ “ငါ့ႏြားသာဆုိရင္ မသတ္ရက္ပါဘူး၊ သူ႔အလုိလုိ ေသသြားေတာင္ မစားရက္ပါဘူး၊ ေျမႀကီးထဲ ျမွပ္ပစ္လုိက္မွာပဲ”လုိ႔ ေျပာသတဲ့။
အဲဒီကေနာက္ စာေရးႀကီးကေတာ္မွာ သားေယာက်္ားကေလး ဖြားျမင္လာတယ္၊ ဒီကေလးဟာ အသက္(၇)ႏွစ္ ရွိသည့္တုိင္ေအာင္ စကားမေျပာဘူးတဲ့၊ ဒီေတာ့ ဖခင္စာေရးႀကီးက “ငါ့သား စကားေျပာပါကြာ၊ ဒီကေန႔ လခထုတ္ရမယ္၊ ငါ့သားအတြက္ အဝတ္ေကာင္းေကာင္း ဝယ္ခဲ့မယ္”လုိ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ညေနျပန္လာတဲ့အခါ “ေဟာဒီ အဝတ္လွလွ ကေလးေတြဟာ ငါ့သားဖုိ႔ပဲ၊ ကဲ စကားေျပာေပေတာ့”လုိ႔ ေျပာတဲ့အခါ အဲဒီကေလးက “ငၫုိ႔ ဆန္တစ္စလယ္”လုိ႔ ေျပာသတဲ့။
အဲဒီေနာက္ ဖခင္စာေရးႀကီးက “ငါ့သား စကားသာေျပာပါ၊ ဆန္တစ္စလယ္မကဘူး၊ ဆန္တစ္အိတ္ေတာင္ ေၾကြးဆပ္ေပးမယ္”လုိ႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီကေလးက “ဒီလုိဆုိရင္ ဆန္အိတ္ကုိ လွည္းေပၚတင္ပါ၊ ယခုပဲ သြားၿပီး ေၾကြးဆပ္ရေအာင္”လုိ႔ ေျပာသတဲ့၊ ဒါနဲ႔ ဆန္တစ္အိတ္ကုိ လွည္းေပၚတင္ၿပီးေတာ့ “ဘယ္ကုိေမာင္းရမွာလဲ”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ ေတာင္တြင္းႀကီးၿမိဳ႔မွ ေျမာက္ဘက္ေမာင္းဖုိ႔ ကေလးက ေျပာတယ္၊ ေနာက္လည္း ကေလးေျပာတဲ့လမ္း အတုိင္း လွည္းကုိ ေမာင္းသြားၾကရာ ေခ်ာင္း႐ုိးရြာေရာက္ေတာ့ “ဒီရြာပဲ၊ ရြာထဲဝင္ပါ၊ ဒီလမ္းကုိ ေမာင္းပါ”စသည္ျဖင့္ ကေလးက ညႊန္ျပတယ္၊ ေနာက္ဆုံး ငၫုိအိမ္ေရာက္တဲ့အခါ “ေဟာ ေရာက္ၿပီ၊ ဒီအိမ္ပဲ”လုိ႔ ကေလးက ေျပာတယ္၊ ဒါ ဦးၫုိအိမ္ ဟုတ္ပါရဲ႔လား”လုိ႔ လူႀကီးေတြက ေမးေတာ့ ဦးၫုိက “ဟုတ္ပါတယ္”ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာတယ္၊ အနားေရာက္ေတာ့ ကေလးက “ေဟ့ ငၫုိ ငါ့ မွတ္မိေသးရဲ႔လား”လုိ႔ ေမးလုိက္တယ္၊ အဲဒါကုိ ၾကားရေတာ့ “သူ႔အေဖေလာက္ရွိတဲ့ ငါ့ကုိ ငၫုိလို႔ ေခၚရမလား”လုိ႔ ဆုိၿပီး ဦးၫုိက စိတ္ဆုိးလုိက္တာတဲ့၊ ဒါနဲ႔ စာေရးႀကီးက “ဦးၫုိေရ စိတ္မဆုိးပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဒီကေလးက ထူးျခားတဲ့ အေၾကာင္းရွိပါတယ္”လုိ႔ ေျပာၿပီး ေတာင္းပန္သတဲ့။
အိမ္ေပၚေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကေလးက “ေဟ့ ငၫုိ မင္းက ငါ့ကုိ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလားကြ၊ ဟုိတုန္းက မင္းနဲ႔ငါ ကြမ္းထမ္းၿပီး ေရာင္းၾကတယ္၊ ငါက မင္းဆီက ဆန္တစ္စလယ္ ေခ်းဖူးတယ္၊ အဲဒီေၾကြး မဆပ္ရေသးခင္ ပုိးထိလုိ႔ ငါေသခဲ့ရတယ္၊ မင္းအိမ္မွာ ၾကက္ျဖစ္ရတယ္၊ တုိက္ပြဲမွာ ၃-ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ငါက အႏုိင္ရေအာင္ ခြပ္ေပးခဲ့တယ္၊ ၄-ႀကိမ္ေျမာက္က်ေတာ့ ဟုိၾကက္ႀကီးက ငါ့ထက္အားႀကီးလုိ႔ ငါ႐ႈံးခဲ့ရတယ္၊ မင္းက ငါ့ကုိ ႐ႈံးရမလားလုိ႔ စိတ္ဆုိးၿပီး ႐ုိက္သတ္တယ္၊ မေသမရွင္နဲ႔ ပစ္ခ်ထားရာမွ ႏြားမႀကီးက လာၿပီး ငါ့ကုိနမ္းတယ္၊ အဲဒီႏြားမႀကီးဝမ္းမွာ ျဖစ္ရၿပီး ေမြးလာေတာ့ ႏြားမကေလးျဖစ္ရတယ္၊ ႏြားမတန္းအရြယ္ေလာက္မွာ မင္းတုိ႔က ငါ့ကုိ သတ္စားၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေဟာဒီ စာေရးႀကီးအေဖနဲ႔ အေမတုိ႔က အနီးအပါးေရာက္လာၿပီး သနားသက္ၫွာတဲ့စကားကုိ ေျပာသြားတယ္၊ အဲဒီ ႏြားမဘဝက ေသေတာ့ ေဟာဒီ အေဖအေမတုိ႔၏ သား ျဖစ္ေနရတယ္၊ ယခု ဆန္တစ္စလယ္အေၾကြး ဆပ္ဖုိ႔လာတာ” စသည္ျဖင့္ ေျပာတယ္၊ ေျပာသမွ်ေတြကလည္း အကုန္လုံးအမွန္ခ်ည္းျဖစ္ေနရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဦးၫုိမွာ သူျပဳမိတာေတြကုိ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းတဲ့အတြက္ ငိုေၾကြးရွာပါသတဲ့။ (ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကုိ ဦးၫုိကုိယ္တုိင္ပင္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႔နယ္က ဦးဘသြင္အား ၁၃၁၃-ခုႏွစ္ေလာက္က ေျပာၾကားလုိက္ေၾကာင္း သိရသည္။)
သရဲျဖစ္ရ ႏြားျဖစ္ရတာ ေၾကာက္စရာ။ ။ ၁၃ဝ၁-ခုႏွစ္ေလာက္က မႏၲေလးၿမိဳ႔, ဘုရားႀကီးတုိက္မွာ စာသင္သား ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္၊ သူ႔ဘြဲ႔ေတာ္က ဦးအာစိဏၰတဲ့၊ ႐ုပ္ရည္ ထြားႀကိဳင္း ျဖဴစင္တယ္၊ သဒၶါတရားေကာင္းတယ္၊ ပိဋကတ္စာေပကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား က်က္မွတ္တယ္၊ အဲဒီ ဦးအာစိဏၰက တစ္ေန႔မွာ သပိတ္ေဆးရင္း “အရွင္ဘုရားတုိ႔ သတိျပဳၾကပါ၊ သူမ်ားေတြလႉတဲ့ ဆြမ္းကုိ စားၿပီး ေကာင္းေကာင္းက်င့္သုံး ေနထုိင္ၾကပါ၊ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ သုံးဘဝ တုိင္တုိင္ ကုိယ္ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ အထူးသတိျပဳေနပါတယ္” စသည္ျဖင့္ အတူေနရဟန္းမ်ားအား ေျပာၾကားတယ္။
အဲဒီလုိ ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔အေၾကာင္းသိခ်င္တာနဲ႔ ကုိယ္ေတာ္တစ္ပါးက ေမးၾကည့္တယ္၊ အဲဒီအခါ သူက ဒီလုိေျပာတယ္၊ “သူဟာ လူ႔ဘဝမွေသတဲ့အခါ သရဲမႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီတုန္းက စားစရာလည္း မျပည့္စုံ ေနစရာလည္း ေကာင္းေကာင္းမရွိတဲ့အတြက္ ဟုိသြားရ ဒီသြားရနဲ႔ အင္မတန္ ဆင္းရဲခဲ့တယ္၊ အဲဒီဘဝမွေသေတာ့ ႏြားထီး ျဖစ္ရတယ္၊ အဲဒီဘဝမွာ ဝန္အတူ႐ုန္းေဖာ္ျဖစ္တဲ့ အျခားႏြားတစ္ေကာင္နဲ႔ စားက်င္းတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူစားရတယ္၊ အဲဒီ အတူစားေနရတဲ့ ႏြားရဲ႔ႏွာေခါင္းမွ ႏွာရည္ပုပ္ေတြ မခံႏုိင္ေအာင္ ထြက္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီႏြားကုိေဝွ႔တယ္၊ အဲဒီလုိေဝွ႔ေတာ့ ပုိင္ရွင္လူက ႐ုိက္တယ္၊ “က်ယ္တယ္ အႏုိင္က်င့္တယ္”ထင္လုိ႔ ႐ုိက္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ခဏ ခဏ ေဝွ႔တယ္၊ ေဝွ႔တုိင္း ေဝွ႔တုိင္း အ႐ုိက္ခံရတယ္။ အဲဒီ ႏြားဘဝမွေသေတာ့ ယခုဘဝ ေရာက္လာရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သံေဝဂရၿပီး ရဟန္းျပဳလာတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ (အဲဒီလုိ ေျပာျပစဥ္က အဲဒီ ေျပာတဲ့ရဟန္းမွာ ၉-ဝါ ၁ဝ-ဝါခန္႔ ရေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရတယ္)။
ဒီမ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိေတာ့ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္ မူေသာ ဓမၼစၾကာ တရားေတာ္ (၂၈၈-၂၉၂)တုိ႔မွ ရယူသည္။
ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္ဆုိတာ ေရွး၌ေနဘူးေသာ ခႏၶာအစဥ္ကုိ ေအာက္ေမ့ အမွတ္ရမႈ သတိႏွင့္ယွဥ္ေသာဉာဏ္ကုိ ဆုိတာပါ။ ေရွးေရွးဘဝ၌ ျဖစ္ခဲ့သမွ်အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း၍ ေအာက္ေမ့ သတိရႏုိင္ေသာဉာဏ္။
ပုေဗၺ- ေရွး၌ (ေရွးဘဝေတြ၌) +နိဝါသ- ေနဘူးေသာ (ျဖစ္ဘူးေသာ) ခႏၶာအစဥ္ +အႏုႆတိ- ေအာက္ေမ့ အမွတ္ရေသာ သတိ +ဉာဏ္(ဉာဏ)= ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္။
နိဝါသအရ မိမိေနခဲ့ဘူးရာ ဘုံဌာနေလာက္ကုိသာ ဆုိလုိသည္မဟုတ္, ေရွးေရွးဘဝတုိ႔၌ မိမိစိတ္ျဖင့္ ေတြ႔ဘူးၾကံဳဘူး အာ႐ုံျပဳအပ္ဘူးတဲ့ မိမိခႏၶာကုိယ္- သူတပါးခႏၶာကုိယ္- ထုိခႏၶာႏွင့္ ဆက္သြယ္လ်က္ရွိတဲ့ အမ်ဳိးအႏြယ္, ထုိသူတပါးတုိ႔ ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးျဖစ္လွ်င္ ထုိပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏နိဗၺာန္, ဤအလုံးစုံသည္ စိတ္ျဖင့္ စြဲမွီအပ္, ကုိယ္တုိင္ေတြ႔အပ္, အာ႐ုံျပဳအပ္ဘူးေသာေၾကာင့္ “ပုေဗၺနိဝါသ”မည္သည္ခ်ည္းပင္၊ ဒါေၾကာင့္ ပုေဗၺနိဝါသ အရ က်မ္းဂန္တုိ႔၌---
(၁) အာရမၼဏနိဝါသ-အာ႐ုံျပဳအပ္တဲ့ သူတပါးရဲ႔ခႏၶာစသည္,
(၂) အဇၩာဝုတၳနိဝါသ-မိမိကုိယ္တုိင္ ေတြ႔ၾကံဳအပ္တဲ့ မိမိခႏၶာစသည္-လို႔ ၂-မ်ဳိးျပတယ္။
ထုိအလုံးစုံကုိ ျပန္ေျပာင္း၍ ေအာက္ေမ့ႏုိင္တဲ့ သတိႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဉာဏ္သည္ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္- မည္တယ္၊ ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိ အဘိညာဥ္လည္း ေခၚတယ္။
ပုေဗၺနိဝါသာႏုႆတိဉာဏ္ကုိ ရႏုိင္ေသာပုဂၢဳိလ္ ၆-ဦး
(၁) တိတၳိ-သာသနာပ ရေသ့မ်ား။
(၂) ပကတိသာဝကမ်ား၊
(၃) မဟာသာဝကမ်ား၊
(၄) အဂၢသာဝကမ်ား၊
(၅) ပေစၥကဗုဒၶါမ်ား၊
(၆) သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္မ်ား။
သာသနာပရေသ့မ်ားက ကမၻာေလးဆယ္သာ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ ဒီထက္ပုိ၍ မေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကပါ၊ ႐ုပ္ နာမ္ကုိ ပုိင္းျခားသိတဲ့ ဉာဏ္မရွိေသာေၾကာင့္ ပညာအားနည္းၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေလးဆယ္ထက္ပုိ၍ မေအာက္ ေမ့ႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္တယ္။
ပကတိသာဝကမ်ားက ပညာအားေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကမၻာ တရာ, တေထာင္ကုိပင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။
ရွစ္က်ိပ္ေသာ မဟာသာဝကမ်ားက ကမၻာတစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။
ႏွစ္ပါးေသာ အဂၢသာဝကတုိ႔ကား ကမၻာေပါင္း တစ္သေခ်ၤႏွင့္ တစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။
အရွင္ပေစၥကဗုဒၶါမ်ားကား ကမၻာေပါင္း ႏွစ္သေခ်ၤႏွင့္ တစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။
သမၼာသမၺဳဒၶဘုရားရွင္တုိ႔ကားမူ ကမၻာအပုိင္းအျခား မရွိ၊ အလုိရွိတုိင္း ေအာက္ေမ့ေတာ္မူႏုိင္ၾကပါတယ္။
တိတၳိတုိ႔သည္ ခႏၶာအစဥ္ကုိသာလွ်င္ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ ခႏၶာအစဥ္ကုိ လႊတ္၍ စုတိပဋိသေႏၶအလုိအားျဖင့္ ေအာက္ေမ့ရန္ မစြမ္းႏုိင္ၾကပါ။
ပကတိသာဝကတုိ႔သည္ ခႏၶာတုိ႔၏အစဥ္အားျဖင့္လည္း ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္၊ စုတိပဋိသေႏၶအလုိအားျဖင့္လည္း ေျပာင္းေ႐ႊ႔၍ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။ ရွစ္က်ိပ္ေသာ မဟာသာဝကတုိ႔လည္း အလားတူ ေအာက္ေမ့ႏုိင္ၾကတယ္။ ႏွစ္ပါးေသာ အဂၢသာဝကတုိ႔မွာမူ ခႏၶာအစဥ္ျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မရွိၿပီ၊ တခုေသာဘဝ၏စုတိကုိ ျမင္ၿပီးလွ်င္ ပဋိသေႏၶကုိ ျမင္ကုန္၏၊ တဖန္ အျခားဘဝ၏ စုတိကုိ ျမင္ၿပီးလွ်င္ ပဋိသေႏၶြကုိ ျမင္ကုန္၏- ဤသုိ႔ စုတိႏွင့္ ပဋိသေႏၶြ အလုိအားျဖင့္သာလွ်င္ ေျပာင္းေ႐ႊ႔လ်က္ ေအာက္ေမ့သြားကုန္၏။ ပေစၥကဗုဒၶါအရွင္ျမတ္တုိ႔သည္လည္း အလားတူပင္။
သမၼသမၺဳဒၶြဘုရားရွင္တုိ႔မွာမူ ခႏၶြာအစဥ္ျဖင့္ ျပဳဖြယ္ကိစၥလည္း မရွိ၊ စုတိႏွင့္ပဋိသေႏၶြအလုိအားျဖင့္ ေျပာင္းေ႐ႊ႔၍ ဆင္ျခင္ဖြယ္လည္း မရွိ၊ အမွန္ေတာ့ ဘုရားရွင္တုိ႔မွာ မ်ားစြာေသာ ကမၻာကုေဋတုိ႔ဝယ္ ေအာက္၌ျဖစ္ေစ, အထက္၌ ျဖစ္ေစ အလုိရွိရာရာ ဌာနသည္ ထင္ရွားသည္သာ၊ ဒါေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ ကမၻာကုေဋတုိ႔ကုိေသာ္လည္း ထုိထုိ အလုိရွိရာ အလုိရွိရာ၌သာလွ်င္ ဉာဏ္ျဖင့္ သက္ေရာက္ကုန္လ်က္ ျခေသၤ့ခုန္သြားပုံကဲ့သုိ႔ေသာ သြားပုံအားျဖင့္ ေအာက္ေမ့သြားေတာ္မူကုန္၏။
သမထကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားေျပာေတာ့ လူဝင္စားမ်ား ျပန္ေျပာႏုိင္ေသာ ဘဝေဟာင္းႏွင့္ ကမၼ႒ာန္းထုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ဘဝေဟာင္းမ်ားကုိ တစ္ဘဝ, ႏွစ္ဘဝ--- စသည္ျဖင့္ ဘဝေဟာင္း မ်ားစြာကုိ ေျပာျပႏုိင္သည္ဆုိျခင္းမွာ ဆက္စပ္မႈမရွိပါ။ အထက္ပါ ဇာတိႆရဉာဏ္ရ (လူဝင္စား) ဝတၳဳဇာတ္မ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္ မည္သူမွွ် ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတိႆရဉာဏ္ရလာၾကတာ, ျဖစ္လာၾကတာ မဟုတ္ပါ။ အမွန္ေတာ့ ေရွးေရွးဘဝေတြ၌ မိမိတုိ႔ရဲ႔ ထင္ရွားေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ စြဲ၍ ျဖစ္ေစ, ဘဝေဟာင္းကုိေအာက္ေမ့ႏုိင္ေသာ ဇာတိႆရဉာဏ္ကုိ ရပါလုိ၏ဟု ဆုေတာင္း၍ ျဖစ္ေစ ဤဇာတိႆရဉာဏ္ကုိ ရႏုိင္ၾကပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတာလကၤာရ
ဓမၼာနႏၵ ဝိဟာရ
ဟာ့ဖ္မြန္းေဗးၿမိဳ႔
No comments:
Post a Comment