ၾသတၱပၸ(အေၾကာက္)သဘာဝ
ၾသတၱပၸကုိ ျဖစ္ေစေၾကာင္း ၄-ပါး
ေတဟိ ဧဝ ၾသတၱပၸတီတိ ၾသတၱပၸံ။
ပါပေတာ ဥေဗၺဂေႆတံ အဓိဝစနံ။
ဗဟိဒၶါသမု႒ာနံ ၾသတၱပၸံ နာမ။
ေလာကာဓိပတိ ၾသတၱပၸံ နာမ။
ဘယသဘာဝသဏၭိတံ ၾသတၱပၸံ နာမ။
ဝဇၨဘီ႐ုကဘယဒႆာဝိလကၡဏံ ၾသတၱပၸံ နာမ။
ကထံ ဗဟိဒၶါသမု႒ာနံ ၾသတၱပၸံ နာမ? သေစ တြံ ပါပကမၼံ ကရိႆသိ၊
စတူသု ပရိသာသု ဂရဟပၸေတၱာ ဘဝိႆသိ။
ဂရဟိႆႏၲိ တံ ဝိၫူ၊ အသုစႎ နာဂရိေကာ ယထာ။
ဝဇၨိေတာ သီလဝေႏၲဟိ၊ ကထံ ဘိကၡဳ ကရိႆသီတိ။
ဧဝံ ပစၥေဝကၡေႏၲာ ဟိ ဗဟိဒၶါသမု႒ိေတန ၾသတၱေပၸန ပါပကမၼံ န ကေရာတိ၊ ဧဝံ ဗဟိဒၶါသမု႒ာနံ ၾသတၱပၸံ နာမ ေဟာတိ။
ကထံ ေလာကာဓိပတိ ၾသတၱပၸံ နာမ? ဣေဓကေစၥာ ကုလပုေတၱာ ေလာကံ အဓိပတႎ ေဇ႒ကံ ကတြာ ပါပကမၼံ န ကေရာတိ။ ယထာဟ “မဟာ ေခါ ပနာယံ ေလာကသႏၷိဝါေသာ၊ မဟႏၲသၼႎ ေခါ ပန ေလာကသႏၷိဝါေသ သႏၲိ သမဏျဗာဟၼဏာ ဣဒၶိမေႏၲာ ဒိဗၺစကၡဳကာ ပရစိတၱဝိဒုေနာ၊ ေတ ဒူရေတာပိ ပႆႏၲိ၊ အာသႏၷာပိ န ဒိႆႏၲိ၊ ေစတသာပိ စိတၱံ ပဇာနႏၲိ၊ ေတပိမံ ဧဝံ ဇာနိႆႏၲိ ‘ပႆထ ေဘာ ဣမံ ကုလပုတၱံ, သဒၶါ အဂါရသၼာ အနဂါရိယံ ပဗၺဇိေတာ သမာေနာ ေဝါကိေဏၰာ ဝိဟရတိ ပါပေကဟိ အကုသေလဟိ ဓေမၼဟီ’တိ” ။ သႏၲိ ေဒဝတာ ဣဒၶိမႏၲိနိေယာ ဒိဗၺစကၡဳကာ ပရစိတၱဝိဒုနိေယာ၊ တာ ဒူရေတာပိ ပႆႏၲိ၊ အာသႏၷာပိ န ဒိႆႏၲိ၊ ေစတသာပိ စိတၱံ ပဇာနႏၲိ၊ တာပိ မံ ဧဝံ ဇာနိႆႏၲိ ‘ပႆထ ေဘာ ဣမံ ကုလပုတၱံ, သဒၶါ အဂါရသၼာ အနဂါရိယံ ပဗၺဇိေတာ သမာေနာ ေဝါကိေဏၰာ ဝိဟရတိ ပါပေကဟိ အကုသေလဟိ ဓေမၼဟီ’တိ။ ေသာ ေလာကံေယဝ အဓိပတႎ ေဇ႒ကံ ကတြာ အကုသလံ ပဇဟတိ၊ ကုသလံ ဘာေဝတိ၊ သာဝဇၨံ ပဇဟတိ၊ အနဝဇၨံ ဘာေဝတိ၊ သုဒၶမတၱာနံ ပရိဟရတီတိ ။ ဧဝံ ေလာကာဓိပတိ ၾသတၱပၸံ နာမ ေဟာတိ။
ဘယသဘာဝသဏၭိတံ ၾသတၱပၸံ။ ဘယႏၲိ အပါယဘယံ၊ ေတန သဘာေဝန သဏၭိတံ ၾသတၱပၸံ။ ဧကေစၥာ အပါယဘယဘီေတာ ဟုတြာ ပါပကမၼံ န ကေရာတိ။
ဝဇၨဘီ႐ုကဘယဒႆာဝိလကၡဏံ ၾသတၱပၸံ။ ဧကေစၥာ အတၱာႏုဝါဒဘယံ ပရာႏုဝါဒဘယံ ဒ႑ဘယံ ဒုဂၢတိဘယႏၲိ စတူဟိ ကာရေဏဟိ ဝဇၨဘီ႐ုကဘယဒႆာဝိလကၡဏံ ၾသတၱပၸံ သမု႒ာေပတြာ ပါပံ န ကေရာတိ။ (အ႒သာလိနီအ႒ကထာ၊ ကာမာဝစရကုသလ ဓမၼဳေဒၵသကထာ၊ ၁၆၈-၁၇ဝ။)
(ယံ ဓမၼဇာတံ-သည္၊) ေတဟိ ဧဝ-ထုိကာယဒုစ႐ုိက္စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ပင္၊ ၾသတၱပၸတိ-ထိတ္လန္႔တတ္၏၊ ဣတိ-ထုိသုိ႔ ဒုစ႐ုိက္ စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔တတ္သည္၏အျဖစ္ေၾကာင့္၊ (တံ ဓမၼဇာတံ-သည္၊) ၾသတၱပၸံ-မည္၏။ ဧတံ-ဤၾသတၱပၸဟူေသာအမည္သည္၊ ပါပေတာ-မေကာင္းေသာ ဒုစ႐ုိက္ေၾကာင့္၊ ဥေဗၺဂႆ-ထိတ္လန္႔ ျခင္း သေဘာတရား၏၊ အဓိဝစနံ-တည္း။
ကထံ-အဘယ္သုိ႔လွ်င္၊ ၾသတၱပၸံ နာမ-ၾသတၱပၸမည္သည္၊ ဗဟိဒၶါသမု႒ာနံ-ဗဟိဒၶါဟူေသာ ျဖစ္ေၾကာင္းရွိ သနည္း? “တြံ-သင္သည္၊ ပါပကမၼံ-ကုိ၊ သေစ ကရိႆသိ-အကယ္၍ ျပဳအံ့၊ (ဧဝံ သတိ-ဤသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္၊) စတူသု-ကုန္ေသာ၊ ပရိသာသု-ပရိသတ္တုိ႔၌၊ ဂရဟပၸေတၱာ-ကဲ့ရဲ႔ျခင္းသုိ႔ ေရာက္သည္၊ ဘဝိႆသိ-ျဖစ္လတၱံ႔။
ဟိ-မွန္၏၊---
နာဂရိေကာ-ၿမိဳ႔ႀကီးသားသည္၊ အသုစႎ-မစင္ကုိ၊ (ဂရဟတိ)ယထာ-ကဲ့ရဲ့စက္ဆုပ္သကဲ့သုိ႔၊ (တထာ-တူ၊) ဝိၫူ-ပညာရွိတုိ႔သည္၊ တံ-ထုိမေကာင္းမႈကုိ ျပဳေသာသင့္ကုိ၊ ဂရဟိႆႏၲိ-ကဲ့ရဲ႔စက္ဆုပ္ ကုန္လတၱံ႔၊ ဘိကၡဳ-အုိရဟန္း၊ သီလဝေႏၲဟိ-သီလရွိေသာပုဂၢဳိလ္တုိ႔သည္၊ ဝဇၨိေတာ-ေရွာင္ၾကဥ္အပ္သည္၊ (သမာေနာ-ေသာ္၊) ကထံ-အဘယ္သုိ႔၊ ကရိႆသိ-ျပဳလတၱံ႔နည္း?
ဣတိ ဧဝံ-သုိ႔၊ ပစၥေဝကၡေႏၲန-ဆင္ျခင္လ်က္၊ ဗဟိဒၶါသမု႒ိေတန-ဗဟိဒၶဟူေသာ ျဖစ္ေၾကာင္းရွိေသာ၊ ၾသတၱေပၸန-ၾသတၱပၸေၾကာင့္၊ ပါပကမၼံ-ကုိ၊ န ကေရာတိ-မျပဳ၊ ဧဝံ-လွ်င္၊ ၾသတၱပၸံ နာမ-မည္သည္၊ ဗဟိဒၶါသမု႒ာနံ-ရွိသည္၊ ေဟာတိ-၏။ [မိမိမွတပါး အျခားပုဂၢဳိလ္မ်ားကုိ “ဗဟိဒၶ”ဟု ဆုိသည္။]
ကထံ-အဘယ္သုိ႔လွ်င္၊ ၾသတၱပၸံ နာမ-ၾသတၱပၸမည္သည္၊ ေလာကာဓိပတိ-ေလာကဟူေသာ အႀကီးအကဲရွိသည္၊ (ေဟာတိ-နည္း?) ဣဓ ဧကေစၥာ ကုလပုေတၱာ-သည္၊ ေလာကံ-ေလာကကုိ၊ ဝါ-လူအေပါင္းကုိ၊ အဓိပတႎ ေဇ႒ကံ ကတြာ ပါပကမၼံ န ကေရာတိ။ ယထာဟ-အဘယ္ကဲ့သုိ႔ ေဟာေတာ္မူသနည္း? အယံ ေလာကသႏၷိဝါေသာ-သတၱဝါ အေပါင္း၏စုေဝးတည္ေနရာ ဤၾသကာသေလာကသည္၊ မဟာ-က်ယ္ဝန္း၏၊ မဟႏၲသၼႎ-က်ယ္ဝန္းေသာ၊ ေလာကသႏၷိ ဝါေသ-သတၱဝါအေပါင္း၏ စုေဝးတည္ေနရာ ၾသကာသေလာက၌၊ ဣဒၶိမေႏၲာ-တန္ခုိးရွိကုန္ေသာ၊ ဒိဗၺစကၡဳကာ-ဒိဗၺစကၡဳ အဘိညာဥ္ရွိကုန္ေသာ၊ ပရစိတၱဝိဒုေနာ-သူတပါးစိတ္ကုိ သိကုန္ေသာ၊ သမဏျဗာဟၼဏာ-သမဏျဗာဟၼဏတုိ႔သည္၊ သႏၲိ-ကုန္၏၊ ေတ-ထုိသမဏ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္၊ ဒူရေတာပိ-အေဝး၌လည္း၊ ပႆႏၲိ-လွမ္း၍ ျမင္ၾကကုန္၏။ အာသႏၷာ-နီးကုန္သည္၊ ဝါ-အနီး၌ေနကုန္သည္၊ (သမာနာ)ပိ-ျဖစ္ပါကုန္ေသာ္လည္း၊ န ဒိႆႏၲိ-မျမင္အပ္ မျမင္ႏုိင္ကုန္၊ ေစတသာပိ၊ မိမိတုိ႔၏စိတ္ျဖင့္လည္း၊ စိတၱံ-သူတပါးစိတ္ကုိ၊ ေစတသာပိ-မိမိတုိ႔၏စိတ္ျဖင့္လည္း၊ စိတၱံ-သူတပါးစိတ္ကုိ၊ ပဇာနႏၲိ-အျပားအားျဖင့္ သိကုန္၏၊ ေတပိ-ထုိသမဏ ျဗဟၼဏတုိ႔သည္လည္း၊ မံ-ငါ့ကုိ၊ ဧဝံ-သုိ႔၊ ဇာနိႆႏၲိ-သိကုန္လတၱံ႔၊ (ကႎ) ေဘာ-အေမာင္တုိ႔၊ ဣမံ ကုလပုတၱံ-ကုိ၊ ပႆထ-ၾကည့္ၾကကုန္၊ သဒၶါယ-ေၾကာင့္၊ အဂါရသၼာ-အိမ္မွ၊ (နိကၡမိတြာ-၍) အနဂါရိယံ-အိမ္၏အစီးအပြါးျဖစ္ေသာ လယ္ထြန္, ကုန္ေရာင္း, ႏြားေက်ာင္းမႈမရွိရာ ရဟန္းေဘာင္သုိ႔၊ ပဗၺဇိေတာ-ကပ္ေရာက္ၿပီးသည္၊ သမာေနာ-ျဖစ္ပါလ်က္၊ ပါပေကဟိ-ကုန္ေသာ၊ အကုသေလဟိ-ကုန္ေသာ၊ ဓေမၼဟိ-တုိ႔ႏွင့္၊ ေဝါကိေဏၰာ-ေရာျပြမ္းသည္၊ (ဟုတြာ) ဝိဟရတိ-ေန၏၊ ဣတိ-သုိ႔၊ (ဇာနိႆႏၲိ။) ဣဒၶိမႏၲိနိေယာ-တန္ခုိးရွိကုန္ေသာ၊ ဒိဗၺစကၡဳကာ-နတ္၌ျဖစ္ေသာ ပသာဒစကၡဳရွိကုန္ေသာ၊ ပရစိတၱဝိဒုနိေယာ-သူတပါး စိတ္ကုိသိကုန္ေသာ၊ ေဒဝတာ-နတ္တုိ႔သည္၊ သႏၲိ-ရွိကုန္၏၊ တာ-ထုိနတ္တုိ႔သည္၊ ဒူရေတာပိ ပႆႏၲိ၊ အာသႏၷာပိ န ဒိႆႏၲိ၊ ေစတသာပိ စိတၱံ ပဇာနႏၲိ၊ တာပိ မံ ဧဝံ ဇာနိႆႏၲိ ‘ပႆထ ေဘာ ဣမံ ကုလပုတၱံ, သဒၶါ အဂါရသၼာ အနဂါရိယံ ပဗၺဇိေတာ သမာေနာ ေဝါကိေဏၰာ ဝိဟရတိ ပါပေကဟိ အကုသေလဟိ ဓေမၼဟိ’ ဣတိ (ဇာနိႆႏၲိ)။ ေသာ-ထုိပုဂၢဳိလ္သည္၊ ေလာကံေယဝ အဓိပတႎ ေဇ႒ကံ ကတြာ အကုသလံ ပဇဟတိ၊ ကုသလံ ဘာေဝတိ၊ သာဝဇၨံ ပဇဟတိ၊ အနဝဇၨံ ဘာေဝတိ၊ သုဒၶမတၱာနံ ပရိဟရတိ၊ ဣတိ (အာဟ)။ ဧဝံ-ဤသုိ႔လွ်င္၊ ၾသတၱပၸံ နာမ-မည္သည္၊ ေလာကာဓိပတိ-ေလာကဟူေသာ အႀကီးအကဲရွိသည္၊ ေဟာတိ။
ဘယသဘာဝသဏၭိတံ ၾသတၱပၸံ။ ဘယႏၲိ -ကား၊ အပါယဘယံ-အပါယ္မွ ေၾကာက္ျခင္းတည္း၊ ၾသတၱပၸံ-သည္၊ ေတန သဘာေဝန-ထုိေၾကာက္ျခင္းသေဘာအားျဖင့္၊ သဏၭိတံ-တည္၏။ ဧကေစၥာ-သည္၊ အပါယဘယဘီေတာ-အပါယ္ေဘးမွေၾကာက္သည္၊ ဟုတြာ-၍၊ ပါပကမၼံ န ကေရာတိ-မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ။
(၁) မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ စြပ္စြဲျခင္းဟူေသာေဘး၊
(၂) သူတပါးတုိ႔၏စြပ္စြဲျခင္းဟူေသာေဘး၊
(၃) ဒဏ္ခံရျခင္းဟူေသာေဘး၊
(၄) အပါယ္ဒုဂၢတိေဘး။
ဝဇၨဘီ႐ုကဘယဒႆာဝိလကၡဏံ ၾသတၱပၸံ။ ဧကေစၥာ-သည္၊ အတၱာႏုဝါဒဘယံ-မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ စြပ္စြဲျခင္းဟူေသာေဘး လည္းေကာင္း၊ ပရာႏုဝါဒဘယံ-သူတပါးတုိ႔၏ စြပ္စြဲျခင္းဟူေသာေဘး လည္းေကာင္း၊ ဒ႑ဘယံ-ဒဏ္ခံရျခင္း ဟူေသာေဘးလည္းေကာင္း၊ ဒုဂၢတိဘယံ-ဒုဂၢတိေဘးလည္းေကာင္း၊ ဣတိ-သုိ႔၊ စတူဟိ ကာရေဏဟိ-တုိ႔ေၾကာင့္၊ ဝဇၨဘီ႐ုကဘယဒႆာဝိလကၡဏံ-အျပစ္ကုိေၾကာက္တတ္သူ၏အျဖစ္, အျပစ္ကုိ ေဘးဟု႐ႈေလ့ရွိသူ၏အျဖစ္ဟူေသာ လကၡဏာရွိေသာ၊ ၾသတၱပၸံ-ကုိ၊ သမု႒ာေပတြာ-၍၊ ပါပံ န ကေရာတိ-မေကာင္းမႈကုိ မျပဳ။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတာလကၤာရ
ဓမၼာနႏၵ ဝိဟာရ
ဟာ့ဖ္မြန္းေဗးၿမိဳ႔
No comments:
Post a Comment