သရဏဂုမ္ ပ်က္, မပ်က္
မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္းသည္-
(၁) ေဆြမ်ဳိးအေနျဖင့္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္း၊
(၂) ေၾကာက္သည့္အေနျဖင့္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္း၊
(၃) ဆရာအေနျဖင့္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္း၊
(၄) အလႉခံထုိက္ေသာ ပုဂၢဳိလ္အေနျဖင့္ မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္းအားျဖင့္ ၄ မ်ဳိးရွိရာတြင္ စတုတၳ အလႉခံထုိက္ေသာပုဂၢဳိလ္ဟု မြန္မြန္ျမတ္ျမတ္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္းသည္သာ အျမတ္၏အစြမ္းျဖင့္ ခံယူေသာေၾကာင့္ သရဏဂုမ္ျဖစ္၏၊ က်န္ ၃-မ်ဳိးတုိ႔ျဖင့္ ပ်ပ္ဝပ္ျခင္းသည္ သရဏဂုံ မျဖစ္၊ ထုိ ၃ မ်ဳိးတုိ႔ကုိ အျမတ္အားျဖင့္ ခံယူလွ်င္ သရဏဂုမ္ ပ်က္ေတာ့၏။
သရဏဂုမ္ၿပီးေသာသူ၏အဖုိ႔မွာ သာသနာေတာ္အယူမွအျခားအယူရွိေသာ တိတၳိတုိ႔၌ ရေသ့ျဖစ္ေနေသာ ေဆြမ်ဳိးကုိ “ဤရေသ့သည္ ငါ၏ ေဆြမ်ဳိးဘဲ”ဟု ႏွလုံးသြင္း၍ ရွိခုိးေသာ္လည္း သရဏဂုံမပ်က္၊ ရေသ့မဟုတ္ေသာ ေဆြမ်ဳိးလူကုိ ရွိခုိးလွ်င္ ေျပာဖြယ္ရာပင္ မရွိ၊ အဘယ္မွာ သရဏဂုမ္ပ်က္ေတာ့အံ့နည္း၊ မပ်က္ပါ။
မင္းကုိ ေၾကာက္၍ ရွိခုိးလွ်င္ သရဏဂုမ္မပ်က္ပါ။
အတတ္သင္ေပးေသာ တိတၳိကုိလည္း ဆရာအေနျဖင့္ ရွိခုိးလွ်င္ သရဏဂုမ္မပ်က္ပါ။
ထုိတိတၳိေဆြမ်ဳိးရေသ့, မင္း, အတတ္သင္ဆရာတိတၳိကုိ အျမတ္ဟု ယူဆလ်က္ ရွိခုိးမူ သရဏဂုမ္ ပ်က္သည္။
ေသာ ပေနေသာ (ပဏိပါေတာ) ဉာတိဘယာစရိယဒကၡိေဏယ်ဝေသန စတုဗၺိေဓာ ေဟာတိ၊ တတၳ ဒကၡိေဏယ်ပဏိပါေတန သရဏဂမနံ ေဟာတိ၊ န ဣတေရဟိ။ ေသ႒ဝေသေနဝ ဟိ သရဏံ ဂဏွာတိ၊ ေသ႒ဝေသန စ ဘိဇၨတိ။
ဧဝံ ဂဟိတသရဏႆ စ ဥပါသကႆ ဝါ ဥပါသိကာယ ဝါ အညတိတၳိေယသု ပဗၺဇိတမၸိ ဉာတႎ “ဉာတေကာ ေမ အယ”ႏၲိ ဝႏၵေတာ သရဏဂမနံ န ဘိဇၨတိ၊ ပေဂဝ အပဗၺဇိတံ။ တထာ ရာဇာနံ ဘယဝေသန ဝႏၵေတာ၊ ေသာ ဟိ ရ႒ပူဇိတတၱာ အဝႏၵီယမာေနာ အနတၳမၸိ ကေရယ်ာတိ။ တထာ ယံ ကိÌိ သိပၸံ သိကၡာပကံ တိတၳိယမၸိ “အာစရိေယာ ေမ အယ”ႏၲိ ဝႏၵေတာပိ န ဘိဇၨတိ၊ ဧဝံ သရဏဂမနေဘေဒါ ေဝဒိတေဗၺာ။ (သီလကၡႏၶဝဂၢအ႒ကထာ၊ သာမညဖလသုတ္၊ ၂ဝ၇-၂ဝ၈။)
ဝႏၵတိ။ ။ ပဏိပါတ သရဏဂုံသည္ “အဘိဝါဒန (ရွိခုိးျခင္း), ပစၥဳ႒ာန (ခရီးဦးႀကိဳဆုိျခင္း), အဥၥလိကမၼ (လက္အုပ္ခ်ီျခင္း), သာမိစီကမၼ (အ႐ုိအေသျပဳျခင္း)”ဟု အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ္လည္း အဘိဝါဒနျဖစ္ေသာ ဝႏၵတိ တစ္မ်ဳိးကုိသာ ဥပလကၡဏအားျဖင့္ ျပသည္။ [ဝႏၵတီတိ ပဏိပါတႆ လကၡဏဝစနံ။ သီလကၡန္ဋီကာ၊ ၂၈ဝ။]
ပေဂဝ အပဗၺဇိတံ။ ။ တိတၳိေဘာင္၌ ရေသ့လုပ္ေသာေဆြမ်ဳိးကုိ ေဆြမ်ဳိးအေနျဖင့္ ရွိခုိးမႈေၾကာင့္ ပဏိပါတသရဏဂုမ္မျဖစ္၊ ပဗၺဇိတမၸိ၌ အပိသည္ သမၻာဝနာေဇာတက၊ ထုိပိျဖင့္ “ရေသ့ ရဟန္းဆုိတာ ကုိးကြယ္ စရာျဖစ္၍ ျမင့္ျမတ္သူတည္း”ထုိရေသ့ရဟန္းကုိေသာ္မွ ရွိခုိးသည့္အတြက္ သရဏဂုမ္ မပ်က္တုံေသး၏၊ ရေသ့ရဟန္းမဟုတ္ေသာ ေဆြမ်ဳိးကုိ ရွိခုိးလွ်င္ အဘယ္မွာ ပ်က္ႏုိင္ပါအံ့နည္း?”ဟု ဂရဟာဆည္းသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤစကားအရ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္ေသာ ရေသ့ကုိ ရွိခုိးမႈေၾကာင့္ သရဏဂုမ္မပ်က္သကဲ့သုိ႔, ထုိ႔အတူ တစုံတခု လာဘ္ကုိေျမွာ္၍လည္းေကာင္း, ေဘးရန္ကုိကာကြယ္လိမ့္မည္ဟု ထင္၍လည္းေကာင္း နတ္ကုိ ရွိခုိးမႈ ေၾကာင့္ မူလရွိၿပီးေသာ သရဏဂုမ္ မပ်က္ဟု မွတ္ပါ။
ရ႒ပူဇိတတၱာသည္ ေၾကာက္ျခင္းေၾကာင့္ ရွိခုိးရသည္၏အျဖစ္ကုိ ၿပီးေစေသာဟိတ္တည္း၊ သရဏဂုမ္ မပ်က္ျခင္း၏ အေၾကာင္းျပဟိတ္ မဟုတ္၊ သရဏဂုမ္မပ်က္ျခင္း၏အေၾကာင္းမွာ “ေသ႒ဝေသန အဝႏၵိတတၱာ”ဟု ထည့္ရမည္၊ ဘာ့ေၾကာင္းနည္း? “ေသ႒ဝေသန စ ဘိဇၨတိ”ဟု ေရွ႔၌ ဆုိအပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။ သီလကၡန္ဋီကာသစ္၊ ၂၊ ၁၈၃-စကားအရ နတ္ကုိ ကုိးကြယ္ရာ၌ ရတနာ ၃ ပါးထက္ပင္ ျမတ္သည္ဟု သေဘာထား၍ ကုိးကြယ္လွ်င္ သရဏဂုမ္ပ်က္၏ ဟုလည္းမွတ္ပါ။ (သီလကၡန္ဘာသာဋီကာ၊ ၃၊ ၂၄၇။)
ေလာကုတၱရာသရဏဂုမ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္စီးပါ၊ ေလာကီသရဏဂုမ္ကား အယူတပါး ေျပာင္းသြား၍ ပ်က္ျခင္း, ေသ၍ ပ်က္ျခင္း ၂-မ်ဳိးရွိ၏၊ အယူေျပာင္း၍ သရဏဂုမ္ပ်က္ျခင္းသည္ အျပစ္ရွိ၏၊ ေသ၍ ပ်က္ျခင္းသည္ အျပစ္မရွိ။
ေလာကိယႆ စ သရဏဂမနႆ ဒုဝိေဓာ ေဘေဒါ သာဝေဇၨာ စ အနဝေဇၨာ စ။ တတၳ သာဝေဇၨာ အညသတၳာရာဒီသု အတၱသႏၷိယ်ာတနာဒီဟိ ေဟာတိ၊ ေသာ စ အနိ႒ဖေလာ ေဟာတိ။ အနဝေဇၨာ ကာလကိရိယာယ ေဟာတိ၊ ေသာ အဝိပါကတၱာ အဖေလာ။ ေလာကုတၱရႆ ပန ေနဝတၳိ ေဘေဒါ၊ ဘဝႏၲေရပိ ဟိ အရိယသာဝေကာ အညံ သတၳာရံ န ဥဒၵိသတီတိ။ ဧဝံ သရဏဂမနႆ သံကိေလေသာ စ ေဘေဒါ စ ေဝဒိတေဗၺာတိ။ (သီလကၡႏၶဝဂၢအ႒ကထာ၊ သာမညဖလသုတ္၊ ၂ဝ၉။)
စ-ဆက္၍ဆုိဦးအံ့၊ ေလာကိယႆ သရဏဂမနႆ-ေလာကီျဖစ္ေသာ သရဏဂုံ၏၊ ေဘေဒါ-ပ်က္ျခင္း သည္၊ သာဝေဇၨာ-အျပစ္ရွိေသာ၊ (ေဘေဒါ) စ-ပ်က္ျခင္းလည္းေကာင္း၊ အနဝေဇၨာ-အျပစ္မရွိေသာ၊ (ေဘေဒါ) စ-လည္းေကာင္း၊ (ဣတိ-သုိ႔၊) ဒုဝိေဓာ-ႏွစ္ပါးအျပားရွိ၏၊ တတၳ-ထုိႏွစ္ပါးတုိ႔တြင္၊ သာဝေဇၨၨာ-အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္းသည္၊ အညသတၳာရာဒီသု-သာသနာတြင္းဆရာမွ တပါးေသာဆရာ အစရွိသည္တုိ႔၌၊ အတၱနိယ်ာတနာ ဒီဟိ-မိမိကုိအပ္ႏွင္းျခင္း အစရွိသည္တုိ႔ေၾကာင့္၊ ေဟာတိ-၏၊ ေသာ စ-ထုိသာဝဇၨေဘဒသည္၊ အနိ႒ဖေလာ-အလုိမရွိအပ္ေသာအက်ဳိးရွိသည္၊ ဝါ-မေကာင္းေသာအက်ဳိးရွိသည္၊ ေဟာတိ-၏၊ အနဝေဇၨာ-အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္ျခင္းသည္၊ ကာလံကိရိယာယ-ေသခ်ိန္ကုိျပဳျခင္းေၾကာင့္၊ ဝါ-ေသျခင္းေၾကာင့္၊ ေဟာတိ-၏၊ ေသာ-ထုိအနဝဇၨေဘဒသည္၊ အဝိပါကတၱာ-ဝိပါကဓမၼ မဟုတ္သည္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္၊ အဖေလာ-အက်ဳိးမရွိ၊ ပန-ကား၊ ေလာကုတၱရႆ-ေလာကုတၱရာသရဏဂုံ၏၊ ေဘေဒါ-သည္၊ ေနဝတၳိ-မရွိသည္သာတည္း၊ (ကသၼာ-အဘယ္ ေၾကာင့္၊ ေလာကုတၱရႆ-၏၊ ေဘေဒါ-သည္၊ ေနဝတၳိ-မရွိသနည္း?) ဟိ (ယသၼာ)-အၾကင့္ေၾကာင့္၊ ဘဝႏၲေရပိ-ဘဝတပါး၌ေသာ္မွလည္း၊ [ပိျဖင့္ “ဤဘဝကုိ မဆုိထားႏွင့္”ဟု ဂရဟာျပဳ။] အရိယသာဝေကာ-အရိယာသာဝက သည္၊ အညံ-သာသနာတြင္းဆရာမွ အျခားေသာဆရာကုိ၊ သတၳာရံ-ဆရာဟူ၍၊ န ဥဒၵိသတိ-မညႊန္ျပေတာ့၊ ဣတိ-ေၾကာင့္၊ (ေလာကုတၱရႆ ေဘေဒါ ေနဝတၳိ)၊ ဧဝံ-ဤသုိ႔လွ်င္၊ သရဏဂမနႆ-၏၊ သံကိေလေသာစ-ကုိလည္းေကာင္း၊ ေဘေဒါစ-ပ်က္ျခင္းကုိလည္းေကာင္း၊ ေဝဒိတေဗၺာ-သိအပ္၏။ ဣတိ-သရဏဂုံႏွင့္စပ္၍ မွတ္ဖြယ္အၿပီးတည္း။ (သီလကၡန္ဘာသာဋီကာ၊ ၃၊ ၂၅၄။)
သာဝေဇၨာ။ ။ တဏွာဒိ႒ာဒိဝေသန-သာသနာပဆရာတုိ႔ကုိ ခ်စ္ခင္ျခင္းတဏွာ, ထုိဆရာတုိ႔၏အယူကုိပင္ အမွန္ထင္ေသာ မိစၧာဒိ႒ိအစရွိသည္တုိ႔၏အစြမ္းျဖင့္၊ သေဒါေသာ-အျပစ္ႏွင့္တကြျဖစ္၏၊ အျပစ္ရွိ၏။
ကာလံ ကိရိယာယ။ ။ သရဏဂုံေဆာက္တည္မႈသည္ သီလေဆာက္တည္မႈႏွင့္ တူ၏၊ သီလသည္ ကာလ အပုိင္းအျခား ရွိ -မရွိ ၂ မ်ဳိးျဖစ္၏၊ သရဏဂုံေဆာက္တည္မႈလည္း ထုိ႔အတူပင္တည္း၊ ကာလအပုိင္းအျခား မရွိပဲ ေဆာက္တည္လွ်င္ သရဏဂုံပ်က္သည္။ (သီလကၡန္ဋီကာသစ္၊ ၂၊ ၁၅၇။)
မွတ္ခ်က္။ ။ ေသလွ်င္ သရဏဂုံ ပ်က္ေသာေၾကာင့္ ယခုအခါ လူေသလွ်င္ သရဏဂုံတင္ၾကဟန္ တူသည္၊ သုိ႔ေသာ္ အေလာင္းေကာင္းသည္ သရဏဂုံ မယူႏုိင္ပါ၊ ေသသူက အနားမွာျဖစ္ေနလွ်င္သာ ယူႏုိင္စရာရွိပါသည္။ (သီလကၡန္ဘာသာဋီကာ၊ ၃၊ ၂၅၄။)
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတာလကၤာရ
ဓမၼာနႏၵ ဝိဟာရ
ဟာ့ဖ္မြန္းေဗးၿမိဳ႔
No comments:
Post a Comment