ေနာင္တ ၁ဝ-မ်ဳိး---

ေနာင္တ ၁ဝ-မ်ဳိး

(၁) ငယ္ရြယ္စဥ္ ဥစၥာကုိ မရွာမိခဲ့-ဟု အုိေသာအခါ ေနာင္တရျခင္း။
(၂) ငယ္ရြယ္စဥ္ အတတ္ပညာကုိ မသင္မိခဲ့-ဟု အုိေသာအခါ ေနာင္တရျခင္း။
(၃) ငယ္ရြယ္စဥ္ ေကာက္က်စ္ျခင္း, ကုန္းတုိက္ျခင္း, ၾကမ္းတမ္းျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳမိခဲ့၏-ဟု ေသရာေညာင္ေစာင္း ေလ်ာင္းေသာကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၄) ေရွးက သနားျခင္းကင္းမဲ့စြာ သူ႔အသက္ကုိ သတ္ခဲ့၏-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၅) သူ႔မယားကုိ မွီဝဲမိ၏-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၆) မ်ားစြာေသာ ထမင္းအေဖ်ာ္ရွိပါလ်က္ မလႉမိခဲ့-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၇) အုိမင္းရင့္ေရာ္ေသာ မိဘမ်ားကုိ ဥစၥာအား, ကုိယ္အားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္ပါလ်က္ မေကြၽးေမြးမိခဲ့-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၈) လက္ဦးဆရာလည္းျဖစ္၍ အဖန္တလဲလဲ ဆုံးမတတ္သည့္ ေမြးေကြၽးခဲ့ေသာ ဖခင္ကုိ မေထမဲ့ျမင္ ျပဳမိခဲ့၏-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၉) သီလရွိကုန္ေသာ အၾကားအျမင္မ်ားသည့္ ရဟန္းပုဏၰားတုိ႔သုိ႔ ပစၥည္းလႉလ်က္ မဆည္းကပ္မိခဲ့-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။
(၁ဝ) ၿငိမ္သက္လ်က္ ၿခိဳးျခံေသာ အေလ့အက်င့္သည္ ေကာင္းေသာ္လည္း ေရွးက မက်င့္မိခဲ့-ဟု ေနာက္ကာလ၌ ေနာင္တရျခင္း။

သတၳာ သစၥပရိဘာဝိတံ မုခရတနံ ဝိဝရိတြာ တံ ဓမၼေဒသနံ မဓုေရန သေရန ေကာသလရေညာ အာဝိ ကေရာေႏၲာ–

ဒသ ခလု ဣမာနိ ဌာနာနိ၊ ယာနိ ပုေဗၺ အကရိတြာ။
သ ပစၧာ မႏုတပၸတိ၊ ဣေစၥဝါဟ ဇနသေႏၶာ။

အလဒၶါ ဝိတၱံ တပၸတိ၊ ပုေဗၺ အသမုဒါနိတံ။
န ပုေဗၺ ဓနေမသိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

သက်႐ူပံ ပုေရ သႏၲံ၊ မယာ သိပၸံ န သိကၡိတံ။
ကိစၧာ ဝုတၱိ အသိပၸႆ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

ကူဋေဝဒီ ပုေရ အာသႎ၊ ပိသုေဏာ ပိ႒ိမံသိေကာ။
စေ႑ာ စ ဖ႐ုေသာ စာပိ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

ပါဏာတိပါတီ ပုေရ အာသႎ၊ လုေဒၵါ စာပိ အနာရိေယာ။
ဘူတာနံ နာပစာယိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

ဗဟူသု ဝတ သႏၲီသု၊ အနာပါဒါသု ဣတၳိသု။
ပရဒါရံ အေသဝိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

ဗဟုမွိ ဝတ သႏၲမွိ၊ အႏၷပါေန ဥပ႒ိေတ။
န ပုေဗၺ အဒဒံ ဒါနံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

မာတရံ ပိတရံ စာပိ၊ ဇိဏၰကံ ဂတေယာဗၺနံ။
ပဟု သေႏၲာ န ေပါသိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

အာစရိယ’မႏုသတၳာရံ၊ သဗၺကာမရသာဟရံ။
ပိတရံ အတိမညိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

သမေဏ ျဗာဟၼေဏ စာပိ၊ သီလဝေႏၲ ဗဟုႆုေတ။
န ပုေဗၺ ပယိ႐ုပါသိႆံ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

သာဓု ေဟာတိ တေပါ စိေဏၰာ၊ သေႏၲာ စ ပယိ႐ုပါသိေတာ။
န စ ပုေဗၺ တေပါ စိေဏၰာ၊ ဣတိ ပစၧာႏုတပၸတိ။

ေယာ စ ဧတာနိ ဌာနာနိ၊ ေယာနိေသာ ပဋိပဇၨတိ။
ကရံ ပုရိသကိစၥာနိ၊ သ ပစၧာ နာႏုတပၸတီ”တိ။

(ဇာတကအ႒ကထာ၊ ၄၊ ဇနသႏၶဇာတကအဖြင့္၊ ၁၇၈-၁၇၉။)

မဟာရာဇ-မင္းႀကီး၊ ဒသ-ဆယ္ပါးကုန္ေသာ၊ ယာနိ ဣမာနိ ဌာနာနိ-အၾကင္အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ၊ ပုေဗၺ-ေရွး၌၊ အကရိတြာ-မျပဳသည္ရွိေသာ္၊ ေသာ-ထုိသူသည္၊ ပစၧာ-ေနာက္၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏၊ ဣတိ ဧဝံ-ဤသုိ႔၊ ဇနသေႏၶာ-ဇနသႏၶမင္းသည္၊ အာဟ ခလု-ေဟာသတတ္။

လဒၶံ-ရအပ္ေသာ၊ ဝါ-ရသင့္ရထုိက္ေသာ၊ ဝိတၱံ-ဥစၥာကုိ၊ အလဒၶါ-မရသည္ရွိေသာ္၊ တပၸတိ-စုိးရိမ္ရတတ္၏၊ ပုေဗၺ-ေရွး၌၊ ဓနံ-ဥစၥာကုိ၊ အသမုဒါနိတံ-မဆည္းပူးမိေလ၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာင္အုိေသာအခါ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။

ပုေရသႏၲံ-ေရွးငယ္ေသာအခါ၌၊ မယာ-ငါသည္၊ သက်႐ူပံ-အလုံးစုံေသာ ဆင္စီး, ျမင္းစီး အစရွိေသာ၊ သိပၸံ-အတတ္ကုိ၊ န သိကၡိတံ-မသင္မိေလ၊ အသိပၸႆ-အတတ္မရွိေသာသူအား၊ ဝုတၱိ-အသက္ေမြးျခင္းသည္၊ ကိစၧာ- ၿငိဳျငင္ ဆင္းရဲ၏၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာင္ အုိေသာအခါ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။

ပုေရ သႏၲံ-ေရွးငယ္ေသာအခါ၌၊ ကူဋေဝဒီ-စဥ္းလဲစဥ္းစား ျပဳမိသည္၊ အာသႎ-ျဖစ္၏၊ ပိ႒ိမံသိေကာ-သူတပါးတုိ႔၏ ေက်ာက္ကုန္းသားကုိ စားတတ္ေသာ၊ ပိသုေဏာ- ေခ်ာပစ္ေသာစကားကုိ ဆုိမိသည္၊ အာသႎ-ျဖစ္၏၊ အဟံ-ငါသည္၊ စေ႑ာ စ-ၾကမ္းတမ္းသည္၄င္း၊ ဖ႐ုေသာစာပိ-ၾကမ္းၾကဳတ္သည္၄င္း၊ အာသႎ-ျဖစ္၏၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေသရာ ေညာင္ေစာင္း၌ ေလ်ာင္းေသာ ေနာက္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။

အဟံ-ငါသည္၊ ပုေရ-ေရွး၌၊ ပါဏာတိပါတီ-သူ႔အသက္သတ္ျခင္းကုိ ျပဳမိသည္၊ အာသႎ-ျဖစ္၏၊ အနရိေယာ-သူေတာ္မဟုတ္ သူယုတ္သည္၊ အာသႎ-ျဖစ္၏၊ ဘူတာနံ-သတၱဝါတုိ႔ကုိ၊ နာပစာယိႆံ-သနားျခင္းကုိ မျပဳမိ၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာင္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။ 

အနာပါဒါသု-သူတပါးတုိ႔သည္ မသိမ္းဆည္းအပ္ကုန္ေသာ၊ ဗဟူသု-မ်ားစြာကုန္ေသာ၊ ဣတၳီသု-မိန္းမတုိ႔သည္၊ သႏၲီသု-ရွိကုန္လ်က္၊ ပရဒါရံ-သူ႔မယားကုိ၊ အေသဝိႆံ ဝတ-မွီဝဲမိေခ်၏တကား၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာက္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။ 

ဥပ႒ိေတ-ျဖစ္ေသာ၊ ဗဟုသၼႎ-မ်ားစြာေသာ၊ အႏၷပါေန-ထမင္း အေဖ်ာ္သည္၊ သႏၲိမွိ-ရွိပါလ်က္၊ အဟံ-ငါသည္၊ ပုေဗၺ-ေရွး၌၊ ဒါနံ-အလႉကုိ၊ န အဒဒံ ဝတ-မေပးလႉမိစြတကား၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာင္အုိေသာအခါ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။ 

ဇိဏၰကံ-အုိမင္းသည္ ျဖစ္၍၊ ဂတေယာဗၺနံ-ႀကီးေသာအရြယ္သုိ႔ ေရာက္ေသာ၊ မာတရံပိ-အမိကုိ၄င္း၊ ပိတရံ စာပိ-အဘကုိ၄င္း၊ ပဟု-ဥစၥာအား, ကုိယ္အားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သည္၊ သေႏၲာ-ျဖစ္ပါလ်က္၊ န ေပါသိႆံ-ငါ မေမြးေကြၽးမိေပ၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာက္အခါ၌၊ အႏုတပၸတိ-ေနာင္တပူပန္ရတတ္၏။ 

အာစရိယံ-လက္ဦးဆရာျဖစ္ေသာ၊ အႏုသတၱာရံ-အဖန္တလဲလဲ ဆုံးမတတ္ေသာ၊ သဗၺကာမရသာဟာရံ-အလုံးစုံေသာ ဝတၳဳကာမ အရသာကုိ ေဆာင္၍ ေမြးေကြၽးေသာ၊ ပိတရံ-အဘကုိ၊ အတိမညိႆံ-မေထမဲ့ျမင္ ငါျပဳမိ၏၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာက္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။

သီလဝေႏၲ-သီလရွိကုန္ေသာ၊ ဗဟုႆုေတ-မ်ားေသာ အၾကားအျမင္ရွိကုန္ေသာ၊ သမေဏ စာပိ-ရဟန္းတုိ႔သုိ႔ ၄င္း၊ ျဗာဟၼေဏ စာပိ-မေကာင္းမႈကုိ အပျပဳၿပီးေသာ သူတုိ႔သုိ႔၄င္း၊ အဟံ-ငါသည္၊ ပုေဗၺ-ေရွး၌၊ န ပယိ႐ုပါသိႆံ-ပစၥည္းလႉလ်က္ မဆည္းကပ္မိ၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာက္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တ ရတတ္၏။

သေႏၲာ-ၿငိမ္သက္ေသာ၊ ပယိ႐ုပါသိေတာ-ဆည္းကပ္အပ္ေသာ၊ တေပါ-ၿခိဳးျခံေသာ၊ စိေဏၰာ-အေလ့အက်င့္သည္၊ သာဓု-ေကာင္းသည္၊ ေဟာတိ-ျဖစ္၏၊ ပုေဗၺ စ-ေရွးဦးကလွ်င္၊ မယာ-ငါသည္၊ တေပါ-ၿခိဳးျခံေသာ အက်င့္ကုိ၊ န အာစိေဏၰာ-မက်င့္မိ၊ ဣတိ-ဤသုိ႔၊ ပစၧာ-ေနာက္ကာလ၌၊ အႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္ရတတ္၏၊ ဝါ-ေနာင္တရတတ္၏။

ေယာ စ-အၾကင္သူသည္ကား၊ ဧတာနိ ဌာနာနိ-ဤဆယ္ပါးေသာ အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ၊ ေယာနိေသာ-အသင့္အားျဖင့္၊ ပဋိပဇၨတိ-က်င့္၏၊ ေသာ-ထုိသူသည္၊ ပုရိသကိစၥာနိ-သူေတာ္တကာတုိ႔၏ ကိစၥတုိ႔ကုိ၊ ကရံ ကေရာေႏၲာ-ျပဳသည္ ျဖစ္၍၊ ပစၧာ-ေနာက္ကာလ၌၊ နာႏုတပၸတိ-စုိးရိမ္ ပူပန္မရွိရၿပီ၊ ဝါ-ေနာင္တမရွိရၿပီ။

(ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳ၊ စတုတၳတြဲ၊ ဇနသႏၶဇာတ္၊ ၅ဝ-၅၂။)

ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတာလကၤာရ

ဓမၼာနႏၵ ဝိဟာရ

ဟာ့ဖ္မြန္းေဗးၿမိဳ႔